ΠΙΑΝΟ

Το κατεξοχήν όργανο των ευρωπαϊκών σαλονιών του 19^ου αι.  και των «μορφωμένων νεανίδων» κάποιας άλλης εποχής, έχει το μεγαλύτερο ποσοστό σπουδαστών (αγόρια & κορίτσια) μέσα στα Ωδεία.

 Ο πολυφωνικός ήχος του, μια ορχήστρα στα 10 δάκτυλα του πιανίστα, η ομοιογένεια σε όλη του την έκταση χάρη στο μηχανισμό κατασκευής του, η δυνατότητα να παίξει όλα τα είδη μουσικής, η έλλειψη (τακτικού) κουρδίσματος, κάτι που δυσκολεύει στην αρχή σπουδαστές άλλων οργάνων και η δυνατότητα να παίξει κάποιος κάτι ολοκληρωμένο σε σύντομο διάστημα, προσφέρεται για να έρθουν σ’ επαφή με τη μουσική και πολύ μικρά παιδιά, ακόμη και προσχολικής ηλικίας.

Στα εκσυγχρονισμένα μουσικά ιδρύματα, οι παλιές μουσικές μέθοδοι, έχουν καταργηθεί και οι σημερινοί μαθητές διδάσκονται με βιβλία ανάλογα των ερεθισμάτων τους και με σύγχρονα ακούσματα.

Έτσι η μουσική γίνεται δελεαστική και ελκυστική, τόσο για το παιδί που την παίζει, όσο και για τους άλλους που το ακούνε και αυτό το ενθαρρύνει.

Τα  αποτελέσματα αυτής της ενθάρρυνσης από δασκάλους, γονείς και φίλους, είναι η προσέγγιση της πιανιστικής μουσικής φιλολογίας με τρόπο ανώδυνο καθώς το παιδί παίζει όλο και μεγαλύτερα έργα μ ευκολία, καλλιεργώντας ταυτόχρονα και την τεχνική του.

Το ρεπερτόριο καλύπτει απ’ την εποχή μπαρόκ, αφού έργα για τσέμπαλο έχουν μεταγραφεί για πιάνο, ως την κλασική, τη ρομαντική εποχή, τη νεότερη μουσική αλλά και τη μοντέρνα ή την τζαζ.

Η φοίτηση στον κλασικό τομέα περιλαμβάνει τις σχολές: Προκαταρκτική, Κατωτέρα, Μέση και Ανωτέρα, με ελάχιστο χρόνο φοίτησης 11-12 χρόνια.